Það var fyrir fjórtán árum, að ég vaknaði um miðja nótt, með mikinn náladofa í vinstri handlegg. Það var sama hvað ég reyndi, þetta vildi ekki lagast. Við hringdum í næturlækni, sem sagði mér að hafa hátt undir handleggnum. Þetta gerði ég og sofnaði að lokum. Snemma morguns vaknaði ég og fann þá að ekki var allt með felldu, tungan þvældist í munninum og vinstri handleggurinn var máttlítill. Bóndi minn sá að andlitið var skakkt og bjagað. Við hringdum í heimilislækninn okkar sem sagði okkur að koma strax til sín. Þegar hann sá mig hringdi hann umsvifalaust á Landakotsspítalann og þar var ég lögð inn. Ég var sett í endalausar rannsóknir og eftir fáeina daga var andlitið komið í samt lag, en enn hef ég ekki fengið fullan mátt í handlegginn og tvo af fingrunum. Því miður fékk ég fljótlega annan tappa, en án afleiðinga. Sá þriðji skemmdi svo augnbotninn og ég missti sjón á hægra auga.
Eftir þetta allt saman var ég sett á blóðþynningarlyf (Kovar). Ég þarf að láta fylgjast vel með mér og fara í mælingu á blóði einu sinni í mánuði og er í nánu sambandi við minn ágæta heimilislækni.
Ég þykist núna, fjórtán árum seinna, vera fær í flestan sjó , er orðin 75 ára og lifi lífinu sprelllifandi.
Margrét Ólafsdóttir
